TUŁACZKA ODYSEUSZA

Dziesięć lat walczył pod murami Troi grecki bohater

Gdy przyszło wracać – na wyspę Itakę prowadził ster

Chcąc wrócić jak najprędzej do ojca, syna i żony

Gniewem jednak potężnego Posejdona obarczony

Zmuszony był tułać się po morzach dziesięć lat

Sroższą karę mógłby wymierzyć jedynie kat

By uniknął wielkiej tułaczki zbawiając go życia

Zmuszono go jednak po morzach do wędrówki odbycia

Zwykle droga spod Troi do Itaki zajmowała dwa tygodnie

Jeszcze przed jej rozpoczęciem spoglądał pogodnie

Wierzył szczerze że najdalej za dni czternaście

Że tyle najdłużej będzie w morskiej trasie

Huragan go skierował w Lotofagów dziedziny

Którzy się raczyli wybornym smakiem rośliny

Lotosów których raz tylko skosztowawszy wystarczy

Nie będzie już takowego pociągał los tułaczy

Zostanie na zawsze gdzie rosną lotosy

Będą mu potrzebne jak chlebowi pszenicy kłosy

Los skierował ich wkrótce w jaskinię cyklopa

Potwora posiadającego na środku czoła jednego oka

Okrutne monstrum rozszarpało kilku ludzi Odyseusza

Który oznajmił potworowi że jak najprędzej wyrusza

Cyklop jednak był głuchy na królewską prośbę

I że jego zje ostatniego taką dał mu potwór groźbę

Odys gorącym ostrym balem oko jedyne cyklopa wyłupił

Wcześniej go tylko wybornym winem upił

Wraz z towarzyszami na owiec Polifema brzuchu

Pozbawionego oka który zmysłem słuchu

Nie dosłyszał uciekających podstępem wojaków

Tak Odys uratował siebie i z załogi chłopaków

Przedstawiwszy się uprzednio pod imieniem Nikt

Ze swoją załogą i łajbą prędko znikł

Już będąc na łodzi Odys oznajmił swoje imię

Prosił Polifem Posejdona na wodzie niech ów zginie

Wysłuchał prośby Neptun wypełniając co do słowa

I tak przez lat dziesięć nosiła Ulissesa woda

Trafili wkrótce tułacze do Eola grodu

By go polubić bóg wiatrów znalazł powodu

Obdarował Odysa miechem pełnym wiatru

By niósł przychylnie króla Itaki statku

Zasnąwszy jednak Odys został zdradzony

Chcieli wiedzieć jego towarzysze co kryje miech owy

Wypuścili z niego wiatry także nieprzychylne

Te skierowały łódź syna Laertesa na drogi mylne

W kraju Lajstrygonów straciwszy łodzi jedenaście

Wiedli dalej ostatnią łodzią losy tułacze

Uszkodzonym okrętem dopłynęli do Kirke wyspy

Która odwiedzającym podsuwała podstępne pomysły

Kiedy ktokolwiek zjadł u niej stawał się zwierzem

I dopiero gdy zagrożono Kirke ostrym orężem

Odmieniła kształty zaczarowanych przyjaciół

Odys uniknął odmiany dzięki Hermesowym ziół

Serdecznie polubiwszy czarodziejkę rok u niej stali

Wreszcie podjąć się dalszej podróży zadecydowali

Opowiedziała mu Kirke że musi wywołać Terezjasza

W krainie Kimeryjczyków zwabi go krwi pełna czasza

Krew wylana w dół ofiarny przywołała wróżbiarza

Ten obdarował Odysa przepowiednią za to że się nadarza

Okazja do głodu zaspokojenia choć na chwilę krótką

Dowiedziawszy się czego potrzebował żeglował dalej łódką

Powiedział mu także jak przebłagać Posejdona

I rzekł mu że czeka na niego syn i czeka żona

Że wróci do nich gdzie dożyje szczęśliwie starości

Że wrócą do ojczyzny sterane mięśnie duch i kości

Wracał - tuż przy wyspie syren wiodącą drogą

Jedną łodzią i dzięki radom Kirke tak postąpił z załogą

Pozalepiał ziomkom uszy woskiem by byli głusi

Wówczas cudowny śpiew syren ich nie skusi

By zapomnieli o falach i wiedli dobrym kursem

By przemknęli obok syren bezpiecznym łodzi susem

Siebie zaś do masztu przywiązawszy silnie

I tak słysząc śpiew syren zdrów i cały przepłynie

Prosił i błagał by go uwolniono z więzów liny

Nikt jednak go nie usłuchał spośród dzielnej drużyny

Jednako zaraz ich gorsze niebezpieczeństwa czekały

Musieli przepłynąć wąski przesmyk i nie rozbić o skały

Skylla i Charybda dwa straszliwe monstra

Jedna poczwara drugiej była niczym siostra

Stratę konieczną ponieść musieli – sześciu (hi hi)przyjacieli

Utonęło pożartych w Charybdy gardzieli

Kolejno do wyspy dopłynęli boga słońca

Który był swoich wołów świętych strażnik i obrońca

Głodna załoga co najtłustsze zabiła i zjadła bydło

Jednak takiego postępowania wynikiem było

Stracili okręt - Odyseusz jeden jedyny

Uniknął śmierci był bowiem bez winy

Jako rozbitek trafił w nimfy Kalipso dziedzinę

Dzięki nektarowi i ambrozji na lat osiem rodzinę

Zapomniał i żył szczęśliwy w nimfy kraju

Było mu u niej dobrze żył tam niczym w raju

Ósmego roku zjawił się jednak Hermes posłaniec boski

Przysparzając szczęśliwej nimfie najdotkliwszej troski

Z rozkazu Zeusa Odyseusz ma wyruszyć do Itaki

Przyniósł skrzydłonogi Merkury rozkaz taki

Syn Laertesa mocną tratwę sporządziwszy pilnie

Zdecydował że ku ojczyźnie na niej popłynie

Klątwa Neptuna znów dała mu się we znaki

Znów bóg morza stanął naprzeciw kursowi do Itaki

Po straszliwej burzy wylądował bohater na wyspie Feaków

Tu narrator śle pozdrowienia dla wszystkich ptaków

Wieczne ucztowanie to mieszkańców Scherii los

Opowiedział Odyseusz tym ludziom na głos

O swojej tułaczce przed obliczem króla Alkinoosa

Nie potrzebna tu żadna dygresja ni glosa

O Nauzykai księżniczce która pod urokiem króla

Że widok Odysa ją do reszty rozczula

Śpiącego Odysa przywieziono w Itaki progi

Obdarowali go hojnie Feakowie jako bogi

Pozostawili we śnie pogrążonego podróżnika

Gdy się obudził był u siebie – prosta logika

Nie mógł jednak jawnie wystąpić gdyż wtedy

Mógłby wśród zalotników Penelopy narobić sobie biedy

Żona Odysa przez lat dziesięć tkała szatę

By uczcić pośmiertnie piękną robotą swego tatę

I tak w dzień tkała cierpliwie odzienie

W nocy ją pruć nakazywało sumienie

By nigdy jej nie skończyć i nie ulec zalotnikom

Tak jej się udawała ta sztuka dzięki subtelnym unikom

Atena wsparła zaś Odysa nadając mu postać żebraka

Skryła go przed wszystkimi bogini maska taka

Rozpustni zalotnicy myślą przyprawili go o zemście

Musiał jednak ku temu obmyślać skuteczne podejście

Napiął łuk swój - on jeden mógł dokonać tego

I wymordował jednej nocy zalotnika każdego

Przypomniawszy się Penelopie szczęście wróciło

I całą rodziną siadali w ogrodzie tak było miło

Opowiedziałem w wielkim skrócie tułaczkę Odysa – zdanie

Rymem związując by było przyjemniejsze czytanie..

128 wersów

18.01.2012.