AFRODYTA

Wynurzyła się z piany morskiej niczym jedna jedyna

Przepiękna kobieta wdzięczna dama śliczna dziewczyna

Wyszła na piaszczysty brzeg z łagodnej morskiej toni

Wówczas bogowie olimpijscy podali jej dłoni

Wzięli ją w swoje grono jako ozdobę najpiękniejszą

Trzeba by Ją zobaczyć moje słowa blask umniejszą

Nieopodal brzegu Cypru zrodziło się zjawisko

Swoim blaskiem przyćmiła piękno dookoła i wszystko

Co czynią kochankowie w imieniu Miłości mówiący

Bez cienia wstydu gniewu szpetoty litości

Przypływowi fal morskich zawdzięczamy jej narodziny

Kochają się w niej mężczyźni chłopcy syny

Matek które wówczas drugie zajmują w sercach miejsce

Ani jednym słowem nie chybię choć urody umniejszę

A może niezupełnie jak rzekłem wcześniej żadne streszczenie

Nie opisze Jej piękna której włosy są jak strumienie

Spadają na ramiona – silne i smukłe zarazem

Moim wierszowanym spróbuję choć trochę przekazem

Opowiedzieć jakie cuda olimpijskie chowają szczyty

Każdy wdzięczny komplement na miejscu jest należyty

Witały ją na plaży Wdzięki Igraszki Uśmiechy

Doczekał się Zeus prześlicznej pociechy

Szmaragdowy naszyjnik zdobi szyję zaś perły uszy

Ze złota koronę jej dadzą gdy włosy osuszy

Obiecały uosobione orszaku służebne stworzenia

Platynowe złote srebrne opaski ozdobą ramienia

Delikatne tkaniny utkane z tęczy i mgły

Przyodziewały ją wdzięki gdy krople na ciele schły

Zleciał z niebios po Afrodytę rydwan w gołębie

Zaprzężony Hera i Atena dojrzały głębię

Którą nosi na sobie z wdziękiem i gracją damy

Rzekli bogowie wszyscy: „jak siostrę i córkę Cię kochamy”

Wszystkie boginie o Jej urodę zazdrosne się stały

Jednako żadnej krzywdy Jej śmiać nie zadały

Niczym niespodziany prezent podbiła serca boskie

Wszyscy dzięki cudownej opasce zapomnieli troskę

Do najpiękniejszej tytułu była konkurentką

I podjęto decyzję pewną swobodną nieprędką

Że w poczet bogów przyjmą morskiej zjawisko fali

W swój dom ją przyjęli bogowie wspaniali

Afrodyta pokochała Adonisa rozszarpanego przez dzika

Konkluzja z tego jedna jedyna wynika

Jest boginią Miłości którą rodzi i nosi w sobie

Dni kilka będąc po kochanku uwielbianym w żałobie

Prosiła ojca bogów Dzeusa Gromowładnego

By przywrócił do życia Adonisa Jej kochanego

Przystał Zeus na to i na sześć miesięcy kochanek

Wracał na ziemię zaś drugie pół roku w Hadesie zamęt

Czynił swoją bytnością stawszy się symbolem młodości

Przemijającej co wzbudza w sercu uczucie drżącości

Afrodyta na wszelką Miłość ludzką jest wrażliwa

Tak dla Pigmaliona rzeźba z kamienia ożywa

Syn z Pigmaliona i Galatei związku

To jeden z cudów które rosną niczym róża w zalążku

A gdy mowa o kwiatach Afrodyta boginią ogrodów

Gajów i wiosny tak znana wśród greckich narodów

Składano jej owoce kadzidła i kwiaty a krwawe ofiary

Inne przepiękna bogini wolała dary

Niebo ku niej świeci a kwiaty ku niej śmieją

Jest też ptaków –braciszków niebieskich- Nadzieją

Każdy wiersz to za mało by opisać jej uroki

Choćby styl był patetyczny monumentalny wysoki

Perłowy uśmiech koralowe usta okrągłe biodra

Piękna niczym w tańcu królewska kobra

Płaski brzuszek pełne piersi prześliczny dekolt bogini

Kto choć raz Ją widział jest między zakochanymi

Platoniczną Miłością do nieosiągalnej gwiazdy

Podniebnego lotu rydwanem gołębiej jazdy

Drobne stopy znamię boskiego pochodzenia

Słodycz głosu co pieści uszy podniebienia

Gdy Jej słów smakuje pełnych poetyckiej Miłości

Duszy pocieszenie serce radości

Olimpijska bogini z piany zrodzona Afrodyta

Żadna pieśń przebogata dla niej słów będzie niesyta

Zamknę kolejną antyczną rozprawkę rymowaną

Rzeknę tylko że przed Afrodytą mam jedynie mą kochaną..

31.01.2012.