POEMACIK O RZEMIOŚLE

POEMACIK O RZEMIOŚLE

Mam wenę czuję inspirację będę pisał lirykę

Dopracowywał szlifował mojej profesji technikę

Czasy są chore bo twórców jest tyle

Że trudno zliczyć albo w trakcie się pomylę

Wiersze pisze teraz więcej ludzi niż je czyta

A ich cierpliwość czytania ich odbioru polityka

Jest taka mianowicie że 14 wersów jeszcze zniosą

Ale dłuższy tekst łyknąć z niczyją pomocą

Jest niemożebne cierpliwość się wyczerpuje

A ja chociaż ani na jotę tego nie żałuję

Piszę wiersze mające rozciągłość małego poematu

Kiedyś napisałem nawet poemat w formie dramatu

Konkretnie tragifarsy miało to ponad 700 wersów

Przysporzyłem czytelnikom niemałego stresu

Jego treść poruszała kilka ważkich tematów

(Napisałem w życiu około trzech poematów)

Ten o którym mówię był dla mnie osiągnięciem

Zakończyłem go wystrzałowym ostrym cięciem

Główny bohater palnął sobie w łeb zażywszy podróży

Nie zwiedzał miast jezior czy wysokich wzgórz-y

Była to podróż transcendentalna w prawdy kierunku

By to zrozumieć trzeba użyć trochę frasunku

Jasne myśli przeczytać o miejscach sekretnych

Acz znanych każdemu – ostatecznych – konkretnych

Ale wrócę do początku mianowicie procesu odbioru

Nie ma na to przepisu czy matematycznego wzoru

Dlatego literatura jest piękna i duża dowolność

Sposobu czytania ją charakteryzuje a wolność

Jaką daje czytanie jest ograniczona wyobraźnią

Chociaż niejeden śmiało nazwie czytanie kaźnią

Że nudą żadnym wysiłkiem daleko od roboty

A pożyczanie książek z biblioteki może znaczyć kłopoty

Wrócę znów – kiedyś poezja zawsze zawierała rymy

Jakie były motywacje potrzeby tak pisania przyczyny

Trudno dziś stwierdzić ale było to dla mnie dobre

Jakobyś bawił śmiało instrumentem groźną kobrę

Poezja miała wówczas melodyjne dźwięki a rozmiary

Wiersza były dużo dłuższe – a dzisiejsze to koszmary

(Wywołane choćby ukąszeniem wścibskiego insekta)

Poeta miał wówczas na liryk mocnego koncepta

Miał pomysł by pisać w konwencji mowy wiązanej

Jego słowa jeśli szerokiemu gronu publiczności znane

Oddziaływały silnie na umysły ciała i serca

Dzisiejsza liryka – krótka - tak często beznamiętna

Nie może sprawić (choćby nie wiem jak skondensowana)

Wrażenia przynajmniej na mnie i czy przez panią czy pana

Pisana w wielkim skrócie myślowym a jej treść

Naprawdę – czytelniku – trudno mi to znieść

Więc treść jest głównie w domyślniku bo słów kilka

Podanych jest wprost do percepcji słuchacza-czytelnika

Kilka wersów krótkich czy długich jakkolwiek

Całej reszty musi się domyśleć człowiek

I tak właściwie to wówczas też musisz tworzyć

Od siebie z wyobraźni większość słów dołożyć

Z jednej strony to dobrze bo wkładasz wysiłek

W czytanie ale nietrudno wówczas popełnić pomyłek

Bo co poeta chciał powiedzieć nigdy nie wiadomo

I zapewne milion razy się już czytając pomylono

Nie znoszę dzisiejszej poezji – na tysiąc poetów

Jeden jest w połowie udany reszta tych atletów

Pisze bo inni piszą albo się im zdaje

Że zdobędzie sławę bogactwo zwiedzi obce kraje

Iż jego teksty zdobędą popularność jeżeli nie jakością

To może chociaż masowej produkcji ilością

Bo słów kilka zapisać co dnia częstokroć się udaje

Co dnia niejeden poeta sonet swój podaje

Odbiorowi czytelnika i tak wyprodukowawszy wierszy

Pisze o Miłości Nadziei poeta ów najśmielszy

Zbiera w tomik białych wersów skąpą wiązankę

Sklejają paginują krótką tekstów układankę

Te słów kilka wprawia w zachwyt jego znajomych

Czemu to lubią z przyczyn przeważnie wiadomych

Chwalą swoje bo kto inny tego nie pochwali

I tak pisarze mierni nieznani zaprawdę mali

Jeżeli mają znajomość w tej socjecie w światku

Odbierają od przyjaciół coś na kształt podatku

Hołd im złożony w formie zakupionej lektury

Powoduje ruch w interesie i tak pisarz który

Ma wielu znajomych co szepną o nim dobre słowo

Może zaistnieć powiedzą: „robi to zawodowo”

Więc ten wiersz wyraża moje ubolewanie

Że rzemiosło choć w kosztach inwestycji tanie

Tanieje po dwakroć gdyż każdemu się zdaje

Że do pisania wierszy jak nikt inny się nadaje

I jest zdolny ocenić kolegów po piórze fachowo

Tak pisarzy oceniona jesteś większa połowo

Przez ludzi zgoła niepiśmiennych bo jest jasne

By oceniać kogoś potrzebne doświadczenie własne

A ktoś kto w życiu przeczytał kilkanaście książek

Już czuje że ocenianie fachowe to jego obowiązek

Ja piszę od lat dziesięciu czytam od kiedy pamiętam

Nie zgłębiony jest rozmiarami lektur moich sezam

Wiem że Bóg obdarzył talentem do dzielenia słowa

Pełna wiedzy humanistycznej moja dusza i głowa

Serce wielkie i gorące pełne prawdy nieśmiertelnej

Chęć podróży transcendentalnej jazdy podniebnej

Pasja tworzenia ale w konwencji odmiennej od dzisiejszych

Oczywiście pojemnej mowy rymów po stokroć liczniejszych

Kto zna czytelnika nic dla niego robił nie będzie

Tak brzmi moje za Zaratustrą powtórzone orędzie

Pojemność jeszcze zwiększam mnożąc wieloznacznością

Podkreślam kropię – rozumiecie – doprawiam Miłością

Każdy mój wers jest pełen inspiracji a rymy

Mają tyle uroku tyle barw co wydmuchiwane dymy

Mienią się kolorami jak siedmiobarwna tęcza

Piszę sam dla siebie nikt mnie nie wyręcza

W wymyślaniu tematu przewodniego i dygresji

Ćwiczę się więc w najtrudniejszej na świecie profesji

Rzemiosło pisarza jest jak spacer po ostrzu miecza

Słuchajcie i przytakujcie niech nikt nie zaprzecza

Ubolewanie wyraziłem wysnułem praktyczną radę

Po dzisiejszych poetach cicho beznamiętnie jadę

O sobie samym słów kilka jasnych dołożyłem

Kolejny poemacik spisawszy – na dziś skończyłem..

114 wersów

4.11.2013r.