POCAŁUNEK ŚMIERCI

POCAŁUNEK ŚMIERCI

Mam w zamyśle spisać wersy o najświętszych godach

Które muszą nastąpić po podróży życia przygodach

Trzeba się dobrze przygotować by je święcić godnie

Chodzi mi o lata nie o dnie czy tygodnie

Musi być śliczna przywitaj Ją jak najlepiej

To może być przyczynek kolejnej podróży twej

Musisz być odważny w oczy Jej spojrzeć śmiało

Jakby od tego powitania zależeć miało

Jak się pożegnasz z tym światem z ludzkością

Czy cię zapamiętają jak śmiecia czy jak z osobistością

Świetną by się mieli żegnać czy w pamięci twoje imię

Zachowają nieśmiertelne, i że ono gdzieś nie zaginie

Musi być śliczna rumiana kobieca o oczach szafirowych

Pięknej figurze wywołać w tobie wrażeń ponadzmysłowych

Pożegnanie i testament ostatnia moja ziemska wola

Przeznaczenie ją odkryje ja wiem już od przedszkola

Że jestem wybrańcem kochankiem życia ulubieńcem Boga

I cała moja siła moja ścieżka moja droga

Którą los mnie wiódł pośród burz słońca i wiatrów

Niezliczonych seansów filmów przedstawień teatrów

Scenariuszy najlepszych pisanych przez samo życie

To tylko słowa ale przyrzekam na świętości – uwierzycie

Że żyłem jak mężczyzna najlepiej jak potrafię

Dlatego wcale się nie martwię niczym nie trapię

Mam czyste szczere i wielkie serce może szalone

Bo od kiedy pamiętam Jedną Jedyną chciałem za żonę

Wszak to przecież szaleństwo pragnąć małżeństwa

Kto ten krok popełnił – trudno mu dokazać męstwa

Ja myślę że jestem jak wielkie drzewo co wokół glebę

Wyjaławia wszystkie soki ziemi na swoją potrzebę

Zużywa by rosnąć w górę zapuszczać korzenie

Dlatego mniemam iż nigdy w życiu się nie ożenię

Oczywiście pragnę by moja krew płynęła w żyłach młodych

By pamięć moja i przodków trwała w genach nowych

Bym przeżywał odrodzenie które jest życia cudem

I mam Nadzieję że mi się powiodło choć z trudem

Nie mam dowodów żadnego potwierdzenia owego cudu

Nie odczuwam wysiłku z domniemanego poniesionego trudu

Ale wierzę szczerze choćby upadła wszelka wiara

A wszystkich co zechcą zaprzeczać może spotkać kara

Nie ja ją wymierzę tylko Bogowie których jestem miłośnikiem

A boskiej kary – sprawiedliwości najsroższym wynikiem..

Sam nie wiem bo pragnę wyzwolenia od chęci zemsty

Okryje ją uśmierzy fioletowy dym gęsty

Wyzwolenie od zemsty jest mostem ku Najwyższej Nadziei

Weź tę przypowieść wówczas nawet w leśnej kniei

Się nie zgubisz odnajdziesz drogę ku swemu celowi

I tak jak kropla wody w kamieniu bruzdy żłobi

Powoli acz cierpliwie nieugięcie cię poprowadzi

Miej dno tak głębokie że najczystsza woda go nie zdradzi

Uśmiechnij się to wybawienie od problemów i trosk

Jej dłonie są tak gorące że topnieje w nich wosk

Jak wosk z białej świecy co znaczy kolor Nadziei

Po wszystkich Ona przyjdzie po świętych po złodziei

Nie każdemu jednakowa różne przybiera twarze

Różniejsze nawet niż głowy władców na talarze

Różne są w Nią wierzenia tłumaczenia przeróżne

Czy spakujesz czy nie tobołki podróżne

To nieważne nic nie potrzeba niczego nie będzie żal

Nieważne też czy w dzień czy już nocy okryje szal

Twój kawałek kosmosu ważne czy żyłeś uczciwie

Czy prawdzie świadectwo dawałeś czy raczej chciwie

Każdego zysku się chwytałeś by go wykorzystać

I jeszcze zapytaj siebie czy na to cię stać

By w Jej oczy szafirowe w te dwie głębie nieprzejrzane

Czy stać cię na to by z odwagą spojrzeć na nie

Mnie owszem - jestem prawdą jestem boskim prezentem

I jak w noc sierpniową pod czarnego nieba firmamentem

Zamigocą miliony – tak! Tylko twardy być musisz

Gdy w nową podróż gdy w ostatnią drogę wyruszysz

Wzruszysz się może wylejesz łzę lub uśmiech poślesz

Bo wiesz że moje imię nie zgaśnie na pewno wiesz

Że byłem jestem będę jakoby nieśmiertelny bohater

Jak kapitan galleona dzielnie dzierżący ster

I pamiętaj żadne ściany łańcuchy przepaści

Nas nie rozdzielą a nasze orły królewskiej maści

W niebiosa poszybują najwyżej zatoczą koła

Gdy pani Śmierć głosem melodyjnym przeczystym zawoła

Zawoła moje imiona wyciągnie dłoń i mnie poprosi

Gdy poczuję jak boski wiatr w górę mnie unosi

Bym czcił w błogosławieństwie gody najświętsze

Rozpalą się rozjarzą zapłaczą gwiazdy najgorętsze

Spadnie deszcz zapłonie słońce i tęczę zaświeci

Będę duchem będę wielki a w żyłach i krwi moich dzieci

Popłynę zagrają trąby pana Boga sług – archaniołów

Ożyję na nowo pośród nowego świata żywiołów

Będzie błogo pięknie jak nigdy przedtem

I się wyjaśni mój orzełku że też jesteś boskim prezentem

Uczynię dla Ciebie dygresję zobaczysz pokaże czas

Że wszystko co czyniłem krzepiła myśl że Was

Ciebie i Twą mamę –anioła- prześliczną Jolę

Która w jednych latach na ziemskim padole

Uczyniła mi zaszczyt w marzeniu sennym odwiedziła

A Bogini Zwycięstwa cudownym podarunkiem obdarzyła

Nie wszystek umrę i będę zawsze o Was dbał

I co dnia uśmiech przeczysty z niebios będę słał

Musi być śliczna rumiana mieć oczy szafirowe

Podobne tym którymi pan Bóg obdarzył moją królową

Nie czuję strachu tak wiele Jej gorących pocałunków

Czułem na ustach policzkach nie trzeba mocnych trunków

By mieć tę odwagę by godnie Ją przyjąć i ugościć

Mojego odejścia nawet aniołowie będą zazdrościć

Zakończę wiersz długi poemat o godach najświętszych

Nie chciałem dziś poruszać tematów lżejszych

Ona do mnie mówi odwiedza ze mną książki czyta

Czeka mnie sam nie wiem kiedy nagroda należyta..

12.02.2014r.

106 wersów