PIERŚCIEŃ PIERŚCIENI

Jestem Twoim brakiem poczucia wyrzutów sumienia

Koniecznością to zwiesz czy przypadkiem to nic nie zmienia

Znaczenia w tym wiele inspiracja jak powód dla powodów

Do kolejnych rozciągniętych słowem literackich zawodów

Nie czuj się winna bezproblemowo nawet jeżeli to nienawiść

We mnie ją tłumi wobec wrogów brązowy liść

Czarna herbata czarna kawa coś na uspokojenie

Coś co korzystnie wpływa na żołądka mojego trawienie

Pouczenie – nie próbujcie tego sami mi to zostawcie

Do tego oczywiście w jak największej ilości żarcie

Jem tyle ile mogę dbam jednako o podejście zdrowe

Na talerz wszystko układam jakoby piękną ozdobę

Przyrządzone jedzenie to też Sztuka przez duże S

Wiem to i ja i Ty to musisz wiedzieć też

Jedzenie podane niczym dzieło sztuki na talerzu

Wzmaga apetyt panienko rzeźniku poeto żołnierzu

Wyraź wolę życia nasyć żołądek i zażyj inspiracji

Nie musisz potwierdzać jestem pewien moich racji

Z gracją i ugrzecznieniem ci je przedstawię kollego

Ty w moim mniemaniu nie musisz wiedzieć tego

Sam o siebie zadbaj ja niekiedy prezent podaruję

Bardziej niż wiem to jednak bardziej to czuję

Cóż się stało nie zapytam nikogo „dlaczego?”

I wiedz że nie wobec wszystkich można użyć słowa tego

Ja tego nie lubię gdy mnie pytają tak z chamska

Wtedy mą twarz okrywa zła niewdzięczna maska

Są ludzie których nie pyta się o ich „dlaczego?”

Śmiało mnie możesz zaliczyć do grona tego

Przyjaciel wybaczy ale jak ty to sobie wybaczysz?

Zobaczysz sam że po drugiej stronie beze mnie mało znaczysz

Jestem TAM królem niebios fajerwerków i maskarad

Żądają mnie najwyższe stowarzyszenia pośród swoich narad

Moje słowa rozwiewają mgłę dają jasność oczywistą

Rafinują destylują wydają na świat prawdę przeczystą

Której jestem orędownikiem niech słucha kto ma uszy

Zimny południowy Zefir twoje wątpliwości wysuszy

To mój przyjaciel zawsze gotów pomóc orła sprawie

Jest dla mnie ważny jak w ptasim ogonie oczko pawie

Zdobi go bierze udział w blasku pełnego uroku

Prezent Zefirowi uczynię jak czynię to co roku

Mógłbym na Jego cześć napisać poemat pochwalny

Nadać mu kształt płynny srebrzysty poważny owalny

Ułożyć rymy by podkreślały znaczenie i Jego blask

Przyodziawszy jak co dnia tak i dziś najdoskonalszą z mask

Własną twarz żadnej pstrokacizny ani zmętnienia

To wszystko ma płytkie dno i do wyłowienia

Z takiej wody ryb się nie łakom to tego niewarte

Tylko dno głębokie wrażenie czyniące niezatarte

Warte jest tego by tam próbować łowić ryby

Tak jak nie wszystkie są warte zbierania grzyby

Więc zbieram te co warto co smakują dobrze

Próbowanie niektórych jest zabawą co jak królewskiej kobrze

Chcesz bez pokory i szacunku jakąś zagrać przygrywkę

Żadną miłą to stanowi dla owej mądrej rozrywkę

Może zatańczy ale swojej szansy szukać zacznie

By cię ugryźć nie pocałować a może pokąsać znacznie

Jak nie masz serum to módl się do Boga i aniołów

By cię unieśli w górę a nie do jeszcze większych padołów

By cię strącili byś nie zaczynał na nowo tułaczki nadaremnej

Byś nie uzyskał z bilansu dobra i zła sumy ujemnej

Królewska kobra piękne groźne i mądre stworzenie

Śmiertelne zaprawdę jest jej błyskawiczne ukąszenie

Węże są mądre pokorne co jakiś czas zrzucają skórę

To ich sposoby nowopoczęcia odświeżenia które

I ja chcę stosować szoruję się więc gąbką ścieram naskórek

Bo dyabeł wie doskonale że na imię mam Jurek

Odwiedza mnie czasem gdy leżę w ciężkim letargu

Chce chyba bym przed nim ugiął wreszcie karku

Groza z nim przychodzi i paraliżujący ciało strach

Ogłuszająca chwila jak ze szklanej lufki mach

Groza prawdziwa niewytłumaczalny niczym paraliż

Nikt nie zrozumie nikomu się z tego nie wyżalisz

Pełzają cienie po ścianach a ich ślepia czerwone

Wąsko rozstawione chcą sięgnąć po ciebie one

Ale tak jak ja jestem przed dyabłem pana Boga obrońcą

Tak i On mi pomaga czuję Jego wsparcie dłoń gorącą

I spokój jaki roztacza gdy jest przy mnie zjawiony

Panie Boże aniołowie i Ty bądź błogosławiony

Mój pierścieniu – bo może to pierścień jest mi obroną

Moją tarczą przed złym moją bezpieczną stroną

Znalazłszy go mając lat pięć odmieniłem moje życie

Ani go nie połknąłem ani nie przyodziewam skrycie

Jego założenie rozrywa na strzępy miażdżysz zęby o zęby

Nie pamiętam jak szedłem do domu wróciłem którędy

Fragment podwórka pamiętam jako pięciolatek

Minąłem kilka sąsiadujących z moją klatek

Dalej film mi się urwał nie pamiętam dnia tego

Ale nigdy nie zapomnę wydarzenia dnia owego

Odmieniły się losy świata dlatego jeszcze trwa

Tak chciał pierścień wola Boska tego chciałem ja

Dlatego jestem unikatem żadną skalą nie obejmiecie

Mojego rozmiaru znać mnie będzie każde dziecię

TAM go ujrzycie jeśli będziecie tego godni ludzie

TAM będziecie mogli zapracować na to w trudzie

Będziecie mu mogli oddać pocałunek co moc przynosi

O pocałunek w pierścień każdy o to prosi

Wszyscy chcą to robić ale nie dla każdego ten zaszczyt

Tylko szczere serca to mogą a gdy chciwy jesteś zbyt

Licz się z tym że w twoich oczach dopatrzę się tego

I skończy się to źle gwarantuję ci to kollego

Pierścień daje nieograniczoną moc władzę nad czasem

I czy w namiocie mieszkam zamku czy stoję pod szałasem

Jestem królem NAD korony człowiekiem z pierścieniem

Boga hufów orężnych wspieram mężnym ramieniem

Działam z woli orłów z ich rozkazu czy prośby

Odpowiadam na oszczerstwa zniewagi czy groźby

Mam zdrowe sumienie pragnę szczerości i prawdy

Strzeż się mego gniewu - mały mój wróg każdy

Acz w gniew rzadko wpadam rzekłbym: nigdy

Raczej zdrową nienawiść święcę popadam w nią gdy

To jedyne wyjście jednako wciąż żyję na świecie

Więc życie snem to musi być oczywiste przecie

Tyle dla tego świata uczyniłem z szczerej czystej chęci

Żadna zapłata czy zysk wielki mnie nie znęci

Działam według mojej najlepszej woli i według praw

Nie prosił mnie żaden anioł : „orzełku świat ten zbaw”

Tak już musi być nikt ani nic tego nie zmieni

Żadnej żółci ani czerwieni bliżej mi do zieleni

Zmuszeni jesteśmy niejednokrotnie by los przeznaczenia

Z wielkim trudem wysiłkiem się go odmienia

Ale to możliwe acz wówczas gwiazdy się gniewają

Że swemu położeniu na nieboskłonie sprzeniewierzają

Własne wierzenia Zodiaka plany no cóż?

I nie przebłaga ich bukiet pachnących złotych róż

Ale czasem trzeba to zrobić sam pan Bóg widzi

A wobec Niego żadna z gwiazd się nie powstydzi

I żaden anioł nie zaprzeczy wszyscy zgodnie przytakną

Sprawę gronem postanowioną – podadzą dłoń bratnią

Zapadnie klamka kości zostaną rzucone

Na zakończenie i my uściśnijmy swoje dłonie..

21.02.2014r.

130 wersów