O DRUGIEJ STRONIE

Opowiem Ci moja pani o drugiej stronie

Wpierw jednak ucałuje Twoje dłonie,

Taki gest na powitanie i przyniosę kwiaty

Kabałę ułożę tylko wylicz mi daty.

Tworzę każdej chwili i jestem szczery,

Dalekie mi wciskanie picu i podobne bajery.

Aczkolwiek doceniam wagę blagi – rzeczy

Cudownej.. Moje słowo kłamstwu przeczy.

Gdy się tam przechodzi ciężka to próba,

Ale z mojego ramienia wszystkim się uda

Człowiek jest wówczas słaby i zniszczony,

Odzyskuje się powoli błogosławiony.

Strasznie się wtedy wygląda naprawdę,

Ale dodają sił minuty każde.

Gdy się już wyjdzie na świat i zasady przyswaja,

Postępowanie według zasad siły podwaja.

Kto chce być wojownikiem musi je mieć w sercu,

Prowadzą nas one w bitwy szumnym skercu.

Jeden za wszystkich wszyscy za jednego.

Strażnikiem jestem pierwszym honoru naszego.

Bo siła i honor to pierwsza rzecz święta,

O ich wadze wojownik każdy pamięta.

Jeszcze Nadzieja Ona jest przy nas zawsze,

Choć widziały ją jedynie duchy najrzadsze

I wielkoduszność – to boskości znamię,

Brat obok brata idziemy ramię w ramię.

Każdy wojownik ma zbroję swą i miecz

Z żelaza Liktorów, druhu gęsto nim siecz.

Bogactwo i rydwan damy Ci, lecz żonę

Sam musisz wziąć, ja w objęciach mojej tonę

Co wieczór acz jasny bo trzy świecą słońca,

Każdy z nas to honoru świętego obrońca.

Mieszkamy w pałacach pełnych nektaru i ambrozji

Żelazo Liktorów nie podlega korozji,

Złota i srebra mamy pełne chaty,

W szlachetne kamienie każdy z nas bogaty.

Nikt nikomu nie złorzeczy ani zazdrości,

Wolni jesteśmy od wstydu i chciwości.

Piękne szaty wdziewamy by przyjaciół czcić godnie,

Moje oczy przed bitwą płoną jak pochodnie.

40 wersów

Tę wojnę niektórzy zwą świetną zabawą,

Z braćmi u boku ściskamy dłoń prawą.

Idziemy ramię w ramię bez zawiści w sercu,

Baczenie mamy na się w tym wirującym skercu.

Niesie nas Nadzieja, że Ziemi treść nadamy,

Błogosławią nam zawsze nasze dzieci i damy.

Słuchamy głosu ognia on mówi szczerze

I nie zależy mu na posłuchu czy wierze.

Pierwszy wśród równych pierwszy zadaję cios,

A zwłoki, wsie i miasta płoną w jeden stos.

Na ich miejsce budujemy nowe domy,

Na temat tej wojny spisano grube tomy.

Wszyscy za jednego jak sam jeden za wszystkich,

Tu idzie o treść Ziemi ludzi bliskich.

Tę rzeźbę małoduszni zwą barbarzyństwem.

Wrogowie naukę nienawiści zwą dzieciństwem,

To oprawcy, kaci i kannibale z wyboru,

Chociaż Stwórca nadał im człowieka pozoru.

Ale dziś sam przeciw nim staje i gęsto siecze,

Nad czarnymi szeregami sprawuje On pieczę.

Idziemy równo nasz krok się niesie echem,

Otuchę podsycamy beztroskim uśmiechem.

Najlepsze są te bitwy gdy żaden z nas nie ginie,

Niejednego z nas sława nigdy nie przeminie.

Bohater jest jeden, młody mężczyzna – arystokrata,

Jego chata w ambrozję i nektar stoi przebogata.

Nadbohaterów jest dwu ale jakby jeden,

Diabłów swoich w Aniołów przemienił siedem.

28 wersów

Muzo Twój cichy śpiew kołysze mnie do snu

Gdzie wiodę na wieczną wojnę Legionów stu

W czarne szaty przybrani niesiemy pieśń nielichą

A barbarzyńcy biegnąc wyją, ryczą, krzyczą.

Gdy tak się w boju spotykają pierwsze szeregi

Rzeka krwi wzbiera po same brzegi.

Nasz oddział bez pragnień stoi na wzgórzu

Z przeciwległego wzniesienia wzbił się tuman kurzu.

Wrogie hordy nadciągnęły do walki

Chociaż papier podpisywali przez trzy kalki.

Zdradzili znów umowy nie dotrzymali

Ich honor mój Dyabeł ogniem piekielnym smali.

Patrzymy na się dziarsko rzeźba się szykuje

I nasz orzeł przez równinę szybuje.

Elita, którą dziś kannibale wiodą w bój

Jest liczna w żołnierzy jak szerszeni rój.

Jednak ja wiodę prawdziwych wojowników,

Znają co to walka i sztuka uników.

Jestem mistrzem - człowiekiem z pierścieniem

Boga hufów orężnych wspieram mym ramieniem.

W poszukiwaniu Nadziei dotarliśmy aż tu

Zaprawdę powiadam wiodę Legionów stu.

Idę w pierwszym szeregu, nikt nie nadąża,

W strachu się wroga chorągwia pogrąża.

Wchodzę w nich jak ostrze mego miecza,

Nad przyjaciółmi z szeregu przy tym pełna piecza.

Tnę i rąbię, nikt mnie nie unika

Już widzę jak w ich oddział wkrada się panika.

Dostrzegam też dowódcę przy sztandarze.

Zaraz bracia wam akcję pokażę:

Cios za ciosem zbliżam się do niego,

Po drodze gładząc olbrzyma niejednego

Jestem w środku i błysk ostrza za błyskiem,

Jestem soczewki promieni słońc ogniskiem.

Zbyt późno się opamiętał ich chorąży,

Odwracam głowę – oddział za mną dąży.

Ich dowódca bez życia leży na ziemi,

A cała świta sparaliżowana oczami Twemi.

Jest już mój druh trup się gęsto ściele

Docierają już tutaj najbliżsi przyjaciele.

Zwycięstwo jest dziś pewne, rozbity wróg,

Spłacili krwią dawno zaciągnięty dług.

Zdrajcy to są barbarzyńcy, kannibale,

Całą tę ohydę tępimy wytrwale.

Dziś znowu jeńców żadnych nie bierzemy

I tak do wieczora ich tniemy i sieczemy.

Są groźni i stale ich przybywa do wojny,

Ja jednak co noc sen wielbię spokojny.

Już kruki się zleciały na pobojowisko,

Teraz dopiero będzie widowisko.

Wszystkożerne ptactwo ma twarde jak stal dzioby

Kobiety zabitych zawczasu przybrały barwy żałoby

Wybieramy najładniejsze i im życie ocalamy

Z najpiękniejszych wychowujemy prawdziwe damy.

Najlepsze rodzą nam synów – dzieci,

Na temat niejednego wiersz złożą poeci.

To wieczna wojna o pokój – wielu żołnierzy,

Że mój oddział jest elitą niech każdy uwierzy.

Tylna straż też już jest na wzgórzu wroga

Przynosi wieści, że w ich mieście pożoga.

Nikt nie zginął dziś znowu zwycięstwo

Rośnie nasz honor przyłbicę wdziewa męstwo.

Druh swój podziw wyraża nad mym pędem,

Tę pasję, co mnie w rzeźbie ogarnia – obłędem

On to zowie, ale jest zawsze pełen wiary,

Że nigdy się nie zlęknę najgorszej nawet mary.

Odwagą zabijam, śmiech mój błyskawiczny słychać,

Równo i miarowo pouczam by oddychać.

Gdy wkraczam w wir walki zabiera mnie całego,

Ratuję od śmierci żołnierza niejednego.

Największe olbrzymy niemieją widząc mą technikę,

Jak doskonały strateg zaplanowałem taktykę.

Ich oddziały choć liczniejsze i wytrenowane.

Tylko małą zdołały nam zadać ranę.

Nasi ludzie szukają na placu trofeów,

Żonglerzy układają pismo z biegu dziejów.

Wszyscy oni wiedzą, że i ja pieśń piszę

Po rzeźbie dokonanej rozgrzany lekko dyszę

I myślę o pokoju oby był znów krótki

Nie ma we mnie żalu ani nawet nutki.

Żyję życiem wiecznej wojny i posłuszeństwa

Dbam mi uwierzcie o dzieci me maleństwa

82 wersy

Mój dziadek z Odynem przy stole w Walhalii,

Z jednej czary wino piją bogowie wspaniali,

Lecz wstali już od stołu i patrzą na Ziemię

I już się szykują by zgładzić barbarzyńskie plemię.

Ten dramat milionów rozegra się jak we śnie,

Nawet Olbrzym Przypadku żelazem swym tnie.

Zwą mnie kochankiem bogów choć popełniałem błędy,

Odprawiłem pokutę i wiem już iść którędy.

Zwykło tak bywać, iż stajemy krok od celu,

Weź tę naukę i zmień to przyjacielu.

Za wnioskiem rady bogów pierwszy szereg zdobimy,

Tam razem z Zaratustrą dymimy święte dymy,

Prócz tego, że zdobimy, udział bierzemy największy,

Ramię w ramię z nami staje sam Przenajświętszy,

Jego duma, Jego oczy, Jego pewny krok,

Osłaniamy druhu Stwórcy prawy lewy bok.

Jedyne draśnięcie jakie otrzymaliśmy w boju,

Było wpływem prowokacji winnego napoju,

Łyknęliśmy z jednej czary i o szybkość spór

Wiedliśmy i tak zbałamucił nas wina dur

I na polu bitwy chcieliśmy się wypróbować,

Postanowiliśmy nawzajem sobie draśnięcie darować,

Jak druh druhowi pamiątkę w formie blizny,

Lecz już nie praktykujemy tej winnej łatwizny,

Bo wina łyk tam ponosi i jak w tańcu sieczesz

I długo ten wpływ działa aż cichy odwieczerz,

Napływa nad arenę nad bitwy pole.

Po niej wojownicy siadają w wielkim kole,

Liczymy poległych i hołd im składamy należyty,

Tchórzy i dezerterów w pył smalą Ifryty.

Za słowem Zaratustry „wielu widzę żołnierzy

Obyż to byli wojownicy” i On spogląda z wieży.

Jego wielka przypowieść to krynica wiedzy,

Mieszka pod nowym niebem – to sąsiad zza miedzy.

Pokój przerywa wiecznej wojny fazy,

Ja w ten czas na poemat znajduję wyrazy,

Maluję porównania, rzeźbię metafory,

Słowa substancją napełniam wersów wory

I handel prowadzę z leśnymi Liktorami,

Wymieniamy się z nimi kruszcami, metalami

I kamienie szlachetne są u nich w cenie

I ciała poległych im słodzą podniebienie,

Tych targów mi z nimi dokonać najciężej,

Ale nigdy naszych poległych zrozumcie wężej,

Tak jak krukom szykujemy ucztę wyśmienitą,

Tak tym leśnym duchom daninę należytą,

Wozimy stałym traktem w las gęsty

I gdy targ dobity ogromne czynią kęsy,

To mroczne aspekty, ale to nie ludzie polegli

Są obłudni, chciwi, zawistni, przebiegli.

Powieść mą jednak zacząłem od tejże Ziemi,

Że bogowie są w gniewie i rozjuszeni

I święta, widząca sprawiedliwość już jest u celu,

Los karty odmienia – to pokuty czas dla wielu,

Przyjacielu bogowie mają dosyć mnie takiego traktowania,

Widzą na mych dłoniach odciski od rozdawania,

Spotykają mnie od innych co dzień krzywdy małe,

Mam świadomość cierpienia pojęcie doskonałe.

Choć nie znają mnie zupełnie to plują w twarz,

Świętą cierpliwość w niebiesiech Ojciec nasz

Stracił i odwet szykuje jak dobrą wojnę,

Stary świat przeminął a wejrzenie spokojne

Jakie nam objawia to świadectwo miłości,

Dłoń ku mnie wyciągnie by mej samotności

Ulżyć, lecz to nie będzie dla mnie kres

Tylko opuści mnie napięcie i odejdzie stres.

Stanę w miejscu właściwym przyniosę przebaczenie

Prawda wypłynie na powierzchnię i na arenie

Się okaże, że jestem najlepszy w Wieczności

To długa i ciężka droga ku niepodległości.

Przeszłości imiona zgasną w obliczu mojego,

Zwać mnie będziecie wśród równych pierwszego.

Jedynie druhowi będę odstępował pierwszeństwa,

On świetne ma pomysły i niebezpieczeństwa

Wszelkie ściera, łamie siłą i honorem

I mój ojciec też jest dla niego wzorem,

Mój wielki tato traktuje go jak swojego,

Jak rodzinę ukochał druha przeszybkiego.

To wyda się śmieszne niedojrzałym do przyjaźni,

Obaj wędrujemy kalejdoskopem wyobraźni,

W najdalsze zakątki do ziemi naszych synów,

Jednym ruchem zmiatamy największych olbrzymów.

Nic nas nie zatrzyma zburzymy każdy mur,

Co noc do naszych drzwi panien puka sznur.

Dziś tych jednak co wylegują się z kobietą

Nazwałbym brzydko, bo leniem i kaleką.

Tworzenie, niszczenie i tworzenie

Pięknie wypełnia się przeznaczenie

I druga strona wzywa słyszę krok legionów,

Widzę tylną straż i flotę galeonów,

Na wieczną wojnę idące w czarnych szatach,

Na wroga w panice przypuszczające atak.

Lecz wprzódy tutaj tej ziemi nadać treść

I to wieszczu piszący w swych wierszach mieść,

Niejeden dom nam jeszcze zbudować trzeba,

Niejedną tęczę namalować ubłękitnić nieba,

Przebaczenia nauczać miłości właściwe dać imię

I mieć tę pewność, że nasz trud nie zaginie,

Że przetrwa przez wieki i swą pieśń zanuci,

Że małoduszni skończą w kajdany zakuci,

Skaza litości, plama żalu i żmija fałszu,

Znikną z chociażby najchciwszego rauszu,

Że tych uczuć nie będzie pod nowym niebem,

Nazwijcie to utopią jej jednej jestem pewien.

104 wersy

W moim oddziale są wyłącznie nadludzie

Transformacji dokonali w szlachetnym trudzie

Przez most każdy z nas przeszedł ku Nadziei

Najwyższej. Kilku uczonych, kilku złodziei

Wszyscy to arystokraci zrodzeni na tej ziemi

W polskiej pięknej krainie a ja dłońmi swemi

(wyjąwszy tylną straż są z różnych narodów

by ich zwerbować miałem setki powodów)

Dla każdego z nich zbroję wykonałem i miecz

Różną mamy krew i pochodzenie lecz

Przeznaczenia nasze wspólnymi biegną ścieżkami

Elita elit takeśmy przez Stwórcę nazwani.

Każdy z nas prawdziwy szlachcic – arystokrata

Nasz wzrok na wrogu niczym wzrok kata.

Nasza fama obiegła już tych kilka półwyspów

Waleczni jesteśmy jak Spartan trzystu

Ramię w ramię wspieramy się w potrzebie

Obserwujemy lot ptaków przychylnych na niebie

Błogosławią nam bo treść dajemy Ziemi

Często przed bitwą krzepię legion mojemi

Słowami. Wymawiam je aż mrowi karki

Po udanej mowie oddział gotowy do walki.

Okuci w stal w górze się jeżą ostrza mieczy

Każdy z braci ma braci w swojej pieczy.

To jest tak, że się uzupełniają nasze ruchy

I w wirze walki ten hałas gromi głuchy

Tylko szczęk żelaza i ciętych wrzaski

Iskry się sypią i stali odblaski

Mienią się w słońcu i tak bez końca,

A do wrogów siedziby wysłałem gońca.

Moja tylna straż morduje i podpala miasta

I choćby przyszła do mnie Godzina Trzynasta

To strachu w moim oku nie znajdzie ni grama,

O moim oddziale tam krąży wielka fama.

Największe olbrzymy walą się pod mym ciosem

Całe wrogie hordy paraliżuje głosem.

36 wersów

O DRUGIEJ STRONIE FRAGMENT 6

Widziałem ubogi szkic mapy Nowego Świata

Na suficie wierną kopię ma moja komnata.

Sam tę mapę na sufit naniosłem skrzętnie

Wyczuwam podniecenie w twym bijącym tętnie

Pokażę ją wam bracia gdy nadejdzie dzień

Tymczasem plany włamania tam się zmień

Nic dobrego nie wyniknie a ucierpisz srodze

Oj! Długo będziesz leżał na zimnej podłodze

To moja komnata i mój zamek i pod nieobecność

Zakaz tam jest wstępu chociażby wściekłość

Cię poniosła – znam doskonale twoje potrzeby

Zmartwychpowstania tam tylko gdzie pogrzeby

Ale zmartwychpowstanie to inna rzecz od urodzin

Zaoszczędziłem ci w karcerze wielu godzin.

Późny wieszcz także widział tę mapę

Poznałem go, rozmawialiśmy, polubiłem gapę.

Też on bowiem kopię wykonał z pamięci

I trzeba mu głośne brawa dać za chęci

Jednakże za rysunek należy się mierny

Czyli test zaliczony aczkolwiek wierny

Ten tekst(mapa) będzie zaprawdę nikłym wsparciem

Ale błagam uchowaj ją wieszczu przed podarciem

Ma jeden szczegół który wymknął się mej uwadze

Zachowaj ją dla mnie rozsądnie radzę.

Zapłacę szczodrze jaką chcesz walutą

Jeśli zechcesz dam ci kozę podkutą

Złotemi podkowy – młode silne zwierze

Ta mapa miedzy nami uczyni przymierze.

Zjemy razem obiad poznasz moją Muzę

Chyba, iż wolisz zabiorę cię na zamtuzę

Cały dom pewnej damy na noc twoją służbą

Zapłacę szczodrze walutą bardzo różną.

Dam ci ile zechcesz czyściutkiej morfiny

Bo to co sobie wstrzykujesz to są drwiny.

Czysta, oryginalna to lek na każdy ból

Przyjaciel mój serdeczny to narkotyków król

Ja unikam narkotyków iniekcji wyjątkowo

Nie piję również się nie dziw temu głowo.

38 wersów

O DRUGIEJ STRONIE 7

Byłem wśród nich siedem dni i uciekłem

To co przeżyłem śmiało nazwę piekłem.

Takie jest przykazanie między nami

Wszyscy się muszą poznać z barbarzyńcami.

To właśnie droga wielkiego wojownika

Ja sam to popieram – świetna polityka.

Musisz – każdy wielki wojownik tak czyni

Ci mali między nami zostają z nimi

Tam są bohaterami pomniki im wznoszą

To chciwcy i mordercy- nigdy nie proszą

Ohyda – mordują z niską wagą dzieci

Pożerają je chciwie i tak od stuleci.

To chyba największy z tych kreatur grzechów

Masakra wpośród chaosu, klątw i śmiechów

Przyjęli mnie łaskawie patrzyli podejrzliwie

Wiedzieli, że w mym sercu nadzieję żywię.

Lecz nie mieli pojęcia kim jestem wśród braci

Kto wie czy wówczas witali by mnie kaci.

Wyznaczyli kwaterę ochłap rzucili padliny

Garnek pełen wody ulepiony z gliny.

Jeden starzec się odezwał rzucił mi przekleństwo

Ta próba moi bracia to stricto szaleństwo.

Drugi starzec natomiast dał żelazny miecz

I powiedział: „sługusie możesz bronić się lecz

Gdy ty agresją się wychylisz....” kłamiesz starcze

Będę gdy zechcę agresywny a jak wilk warczę.

Starzec błysnął oczami a strach mu przyćmił wzrok

Kpię z barbarzyńskich zasad – zostanę tu rok

Tu kłamałem i swój misterny plan aktywowałem

Wszystkich barbarzyńców zastraszyłem ciałem.

30 wersów

O DRUGIEJ STRONIE 8

Katowali mnie dwie doby tyleż milczałem

Znęcali się psychicznie znęcali się nad ciałem

Ja jak Indianin milczący w cierpieniu,

Wówczas odpuścili zamknęli mnie w podziemiu

Po czym za czas jakiś znowu mnie torturowali

Żadnegom bólu nie czuł wrogowie moi mali.

Dwie doby co najmniej krew ze mnie spijali

Patrzyli na to w zadumie bogowie wspaniali.

Ja nie czułem nic bólu żadnego

Tortury mi niestraszne ucierpiało ich ego

Myśleli, że będę wył czy krzyczał wrzaskiem

Tortury bezbolesne – jestem cieni odblaskiem.

Odebrało mi mowę i czucie nie rzekłem słowa

Największym mym zmartwieniem gdzie połowa

Moja druga w tej chwili się znajduje

Przysięgam nic nie wiem i nie czuję.

16 wersów

O DRUGIEJ STRONIE 9

Wszedłem w sam środek ściąłem łeb dowódcy

I wracałem do szeregu żaden wróg nie ruszył

Uderzyłem frontalnie – odparował cudem cios

To rzadko mi się zdarza – usłyszałem jego głos

Włos mój zjeżył się na karku jakieś czary,

Przeklina - jednakże ja wciąż pełen wiary

Kolejny cios zadałem – przyjął go na tarczę

Owa pękła wśród jęku – zaraz go skarcę

Trzeci cios rąbię – przerzynam hełm żelazny

To dla bitwy moment kluczowy - arcyważny

Wszyscy strachem ogarnięci usuwali się na bok

Nadążasz za mną choć szybki myśli tok

Nikt nie podskoczył ustępowali wszyscy

I gdym między nimi kroczył śmierci byli bliscy

Ona idzie wespół ze mną gorący ma dech

Po prawdzie zgładziłem ich wodzów trzech

Stali koło siebie – zrobiłem co należy

Widziałem ich w najwyższej wrogów wieży

Byli odziani podobnie jak zwykli szeregowcy

Wróciłem do szeregu w radości moi chłopcy.

20 wersów

O DRUGIEJ STRONIE – PRZECZUCIE ŚMIERCI

Gdy wielki wojownik przeczuwa, iż jego to pora

Wrzuca cały skarb marzeń do skórzanego wora,

Wszystko co najdroższe powierza rodzinie

Dziś się okaże, że jego sława nie przeminie.

Najświętsze to są gody – powitanie śmierci

Tak, w ten dzień na wylot ta myśl wierci

Ale nie możesz wówczas odstąpić od boju

Ostatnią noc spędziłeś bracie w koju

Musisz iść bracie dziś wielkie twe zwycięstwo

To dziś nową definicję zyska męstwo.

Będzie to twoja najlepsza zaprawdę bitwa

Upewnij się tylko czy twe żelazo jak brzytwa

Jest ostre i przetnie z łatwością pancerz

Choćby najgrubszy.... minionej nocy tancerz

Świetny, najlepiej żebyś noc przetańczył z żoną

I zjaw się koniecznie w godzinę umówioną.

Po tym dniu tylko strach by życie krzepił

To wyparcie się zasad, to jakbyś przepił

Grób ojca, musisz iść wyciągnąć dłoń ku śmierci

Tak jedna myśl wówczas duszę wierci

I wielu twych braci przeczuje to dotkliwie

Obyż znieśli rozstanie łatwo możliwie.

Jest zasada, że w ten dzień się boju nie unika

Pod jednego z braci rozpisana taktyka.

Tylko tak możemy myśleć o zwycięstwie

Zwycięstwo oparte bracie na twym męstwie.

Bracia wiem, że bez strachu to pojmiecie

Odwagi! Co zabija chcę rycerstwa kwiecie

Dziecię wojownika też wówczas pod próbą

Wkraczają twe dzieci w Losu fazę drugą

O ich ojcach tej nocy Muzy będą śpiewały

Przetransponują w te pieśni ładunek cały

Poetyckości, poezji w tym będzie esencja

Dziś bracie blednie cała konkurencja

Nawet mistrzowie dzielni ruchy wolniejsze

Ich ciosy wrogowi zadadzą straty mniejsze.

Dziś wielkie twe zwycięstwo bracie śmierci

Ta jedna myśl wojownika na wskroś wierci.

Będziesz szalał zwieńczenie to twych wojen

Wprowadzenie w życie najśmielszych rojeń.

Nikt w ten dzień nie dorówna tyś pierwszy

Bracie, wielkiego mistrzaś tematem wierszy.

Przeczujesz przeznaczenie wielki wojowniku

Chcemy usłyszeć odwagi twej okrzyku!

Ty pierwszy dziś zadasz cios w dzień ostatni

Byłeś kochany – miłości odruch bratni

Wszyscy bracia po tobie zatęsknią srodze

W pamięci cię mają Legionów wodze

To najświętsze twe gody godnie je czcij

Odrąb głowę królowej wszelkich żmij.

Dziś cudy się iszczą nie ma granic

Nie wahaj się – idź – wszystko miej za nic

Ten dzień to miłosny pocałunek Wieczności

Bracia ze czcią pogrzebią twe kości,

Opiekę roztoczą, jeśli miałeś, nad rodziną

Twoi synowie twardą lepieni gliną.

To jest potomstwo wielkiego wojownika

Z tego konkluzja jedna wynika,

Że i wielkich wojowników mamy w pieczy

Tak jest od wieków nikt nie zaprzeczy.

Prostą konsekwencją wielkości jest wielkość

I w głosie bracia dla dzieci miękkość

Zachowajcie bo stracili najdroższy skarb

Jeśli młode to nie wiedzą ile był wart.

Z wiekiem to przyjdzie i uczyni twardszym

Wniosek ten się nasuwa dzieciom starszym

Na wojownika działa szczęśliwie i – mobilizuje

Do wielkiego ojca podobieństwo wyłuskuje

Tak święte to gody i wielkie zwycięstwo

Bracia obyż nie zdarzało się to często

Wielka strata gdy odchodzi wojownik wielki

W żałobie pogrążon duch wszelki.

Bracia w wielkim kolisku ku orędziu

Zasiądą oddadzą hołd walki narzędziu

Rynsztunek odeszłego zaniosą w grobowiec

Na ofiarę dla bogów tuzin owiec

Ubiją i byków tyleż stanie się ofiarą

Kolisko okrąży nektaru pełną czarą

To najświętsze są gody koniec wojny wiecznej

Dla odeszłego, nie wahał się, koniecznej

Ponieść obiaty – boskości w boju sięgnął

Wszystkich braci ku niemu myśli biegną.

Lud wojenny wielu widzę wojowników

Wiedzą co to bitwa i sztuka uników.

Ramię w ramię bez cienia wątpliwości

Kości twarde jak stal ni grama litości.

Mięśnie o wytrwałości żelaza liktorów

Bez liku biegnących wspólnie Losu torów,

Wspólnych przeznaczeń mus woli niechybny

Inaczej zaprawdę świat zwał by się dziwny

Idź bracie... już pora... dla ciebie koniec wojny

Zamknij już oczy i sen wielbij spokojny.

O DRUGIEJ STRONIE FRAGMENT 11

Idziemy w szeregu nikt się nie odwraca

Bracia przed nami tytaniczna praca

Nasz szereg bez strachu zwarty i gotowy

Okute w stal korpusy i głowy

Nuda nam doskwierała w tym krótkim pokoju

Na nowo chcieliśmy doswiadczyć wojny znoju

Każdy z nas niesie w Sercu Nadzieję

Morale wroga z godziny w następna topnieje

Nikt z nas nie jest głodny szczęścia noża

To jakby trafić w poplątane bezdroża

Miłujemy pokój jako środek nowej wojny

Krok naszych Legionów jest pewny i dostojny

Niesie się szczęk żelaznych zbroi

Ten dźwięk dziś moją Muzę do snu uspokoi

Moje duszki serdeczne będą drżały w nocy

Ja im udzielam one mi udzielają pomocy

Kolejne hordy zasilą obficie cmentarze

Witaliśmy ich wcześniej gościnnie jak gospodarze

Wodzowie ich Honor i Życie przegrali w kości

Nie mamy nie możemy mieć dla nich litości

Kruk pobłogosławił mojemu oddziałowi

Jedno z jego piór mój pióropusz zdobi

Tylko jedno miałem go już w dłoniach

Jedziemy z wolna po stepie na koniach

Zwiotczałe już mięśnie wyprzęgnięta wola

Wjeżdżamy oddziałem w wiosenne pola

Tańczyłem w nocy z żoną rano trenowałem

Jestem na wskroś Duchem na wskroś ciałem

Gotów jestem do wojny odwagi dodaję okrzykiem

Jakieś ryby mignęły po lewej strumykiem

Dwie noce temu odbyłem podróż na wysoki szczyt

Oczekiwał mnie tam Wieczny Tułacz Żyd

Poinformował o zdradzie barbarzyńskiej hordy

Wówczas ostrzyłem moje rapiery i kordy

Jak ich pokonać dał mi cenną wskazówkę

Gdzie ich namioty mają kryjówkę

Idzie z nami nawet Valhalijski Bóg bez ręki

Wielkie jemu składamy i serdeczne dzięki

Garstka Bogów wspiera naszą krucjatę

Hojną im złożyliśmy za to obiatę

Słyszę w głowie głosy mówią mi o zdradzie

Całe to obłudne plemię ulegnie zagładzie

Dziś przed odjazdem motyli pyłek zdmuchnąłem

Jadę beztroski z jasnym okiem, czołem

Ze skrzydeł nowo narodzonego motyla

Szala zwycięstwa na naszą stronę się przechyla

Znów się zaczyna szum głosów w głowie

Poemat tego nie streści żadne ze słów nie opowie

Nadjeżdża ku nam sam Wszechmogący

Wita nas jego uścisk dłoni gorący

Drżący pot występuje na czoła żołnierzy

Niejeden z nich że Go ujrzał nie wierzy

Jego duma jego flow mnie uspokaja

Nie dbam już jak barbarzyńców liczna zgraja

Czarny Bóg jest z nami na pewno ZWYCIĘŻYMY!!

Wraz ze wschodem słońca święcie dymimy

Rozbijamy obóz na dziś koniec podróży

Tak długi marsz nasze konie nuży..

10.07.2009r. (58 wersów)